Τις τελευταίες μέρες βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις για τις συγχωνεύσεις των σχολείων. Διαβάζουμε για διαμαρτυρίες εκπαιδευτικών, συλλόγων, γονέων, Δήμων και άλλων. Εγώ θα αναφερθώ στις συγχωνεύσεις ολιγοθεσίων σχολείων της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης γιατί αυτόν τον χώρο γνωρίζω και γι΄αυτόν μπορώ να πω τη γνώμη μου.
Τα ολιγοθέσια είναι σχολεία τα οποία πρόσφεραν πάρα πολλά στην Ύπαιθρο τις δεκαετίες του '50, '60, ΄70 και του '80. Ήταν και συνεχίζουν να είναι κυρίως στα απομακρυσμένα χωριά, για τους κατοίκους η παρουσία της Πολιτείας. Ένα "χάπι" για να μην αισθάνονται ξεχασμένοι. Τί γίνεται όμως στις άλλες περιοχές;
Η εμπειρία μου 28 χρόνων σε ολιγοθέσια μου έδειξε ότι κανένας μέχρι τώρα δεν ασχολήθηκε σοβαρά με αυτά τα σχολεία. Ούτε το Υπουργείο Παιδείας, ούτε οι Σύλλογοι των εκπαιδευτικών, ούτε η Ομοσπονδία των εκπαιδευτικών, ούτε οι γονείς των μαθητών, ούτε και οι Δήμοι. Απλά το άφησαν να σβήσει. Πού ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί όταν φωνάζαμε εμείς, οι εκπαιδευτικοί των ολιγοθεσίων, να σκύψουν πάνω στα μικρά σχολεία και να δουν τα προβλήματά τους; Είχαν να ασχοληθούν με άλλα θέματα που τα θεωρούσαν σοβαρότερα.
Έγιναν νέα αναλυτικά προγράμματα, εκδόθηκαν νέα βιβλία και ενώ όλοι λέγαμε ότι δεν είναι λειτουργικά στα Ολιγοθέσια, δεν έγινε τίποτα και φυσικά ούτε ποτέ πήραμε μια σοβαρή απάντηση. Μπήκαν οι ειδικότητες στα Δημοτικά, γυμναστές, καθηγητές ξένων γλωσσών (δύο ξένες γλώσσες), καθηγητές αισθητικής αγωγής, πληροφορικής, μουσικοί και φυσικά τίποτε δεν περίσσεψε για τα ολιγοθέσια. Κάπου κάπου έρχεται κανένας γυμναστής μόνο για συμπληρώσει το ωράριό του. Δεν άκουσα καμμιά φωνή διαμαρτυρίας από όλους αυτούς που τώρα "σκίζουν τα πουκάμισά τους" και διαμαρτύρονται για τις συγχωνεύσεις. Από αυτούς που τώρα ξαφνικά ανακάλυψαν ότι υπάρχουν και τα ολιγοθέσια σχολεία. Άλλωστε όλοι αυτοί οι εκπαιδευτικοί, που τώρα φωνάζουν, είχαν τον τρόπο τους τόσα χρόνια να τα αποφεύγουν. Όλοι ήθελαν να εξαφανιστούν αυτά τα σχολεία. Αν πραγματικά ήθελαν να συνεχίσουν να προσφέρουν στην Ύπαιθρο, θα φρόντιζαν να πιέσουν το υπουργείο για ίσες ευκαιρίες μάθησης στους μαθητές και ίση μεταχείριση των εκπαιδευτικών που διδάσκουν σ' αυτά με τους εκπαιδευτικούς των πολυθέσιων σχολείων.
Το Υπουργείο από πολύ παλιά έβαλε στα σχέδιά του το κλείσιμο όλων αυτών των σχολείων. Δεν τα έκλεισε όμως υπολογίζοντας αυτό το κακό "πολιτικό κόστος". Έτσι τα άφησε να αργοπεθαίνουν, να διαλυθούν, να μην τα προτιμούν οι εκπαιδευτικοί και να αναγκαστούν οι γονείς, μόνο αυτοί μπορούσαν μέχρι τώρα, να αποφασίσουν τη συγχώνευση με γειτονικό μεγαλύτερο σχολείο. Αν ήθελε να τα διατηρήσει, μπορούσε να το κάνει, ξοδεύοντας όμως πολλά χρήματα. Με ειδικά προγράμματα και βιβλία αλλά και με περισσότερους εκπαιδευτικούς και ειδικότητες που θα στελέχωναν αυτές τις μονάδες. Στις φωνές μας, που έφταναν στους αρμόδιους μέσω των Σχολικών Συμβούλων, απλά έκλειναν τα αυτιά τους και άφηναν πάντα να αιωρείται η πληροφορία ότι θα δουν και το δικό μας θέμα.
Οι Σύλλογοι των εκπαιδευτικών αλλά και η Ομοσπονδία ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με τα προβλήματα των ολιγοθεσίων σχολείων, (των μαθητών και των εκπαιδευτικών που διδάσκουν σ' αυτά). Προσωπικά δεν τους άγγιζε αφού κανείς από τα ΔΣ δεν υπηρετούσε σε ολιγοθέσιο και ούτε είμασταν και τόσοι πολλοί ώστε να τους προσφέρουμε ένα καλό πακέτο ψήφων στις συνδικαλιστικές εκλογές.
Οι γονείς των μαθητών με τη σειρά τους δεν θυμάμαι ποτέ να ζήτησαν από το υπουργείο την αναβάθμιση των μικρών σχολείων. Όσοι έβλεπαν το πρόβλημα έπαιρναν τα παιδιά τους και τα έστελναν σε γειτονικά μεγαλύτερα σχολεία. Όσοι μπορούσαν συμπλήρωναν τις γνώσεις των παιδιών τους με φροντιστήρια στις κοντινές πόλεις. Οι υπόλοιποι αρκούνταν στο μικρό σχολείο γιατί δεν είχαν οικονομική δυνατότητα για περισσότερα αλλά και γιατί βολεύονταν.
Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμα γι' αυτά που έγιναν μέχρι τώρα. Το θέμα είναι όμως τι γίνεται από δω και πέρα.
Το Υπουργείο αποφάσισε να δει και τα ολιγοθέσια. Αφού λοιπόν είδε ότι δεν μπορεί να τα αναβαθμίσει, γιατί είπαμε χρειάζονται πολλά χρήματα, αντί να τα αφήσει να παρασιτούν, τα κλείνει και μετακινεί τους μαθητές τους όπου είναι εύκολο, σε κοντινά πολυθέσια σχολεία. Αυτό έχει δρομολογηθεί και την καινούργια σχολική χρονιά θα είναι μια πραγματικότητα.
Στόχος μας λοιπόν δεν θα πρέπει να είναι μια στείρα άρνηση των συγχωνεύσεων ολιγοθεσίων σχολείων η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα δώσει μια μικρή παράταση ζωής, αλλά η πίεσή μας και οι προτάσεις μας για όσο το δυνατόν καλύτερη λειτουργία των μεγάλων σχολείων που θα δημιουργηθούν. Ασφάλεια στις μετακινήσεις των μαθητών , λειτουργικά τμήματα, στελέχωση από την αρχή της σχολικής χρονιάς, τμήματα ένταξης, τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας, τμήματα υποδοχής , σχολική ιατρική και ψυχολογική στήριξη, πλούσιος εξοπλισμός των σχολείων και άλλα.
Τα ολιγοθέσια είναι σχολεία τα οποία πρόσφεραν πάρα πολλά στην Ύπαιθρο τις δεκαετίες του '50, '60, ΄70 και του '80. Ήταν και συνεχίζουν να είναι κυρίως στα απομακρυσμένα χωριά, για τους κατοίκους η παρουσία της Πολιτείας. Ένα "χάπι" για να μην αισθάνονται ξεχασμένοι. Τί γίνεται όμως στις άλλες περιοχές;
Η εμπειρία μου 28 χρόνων σε ολιγοθέσια μου έδειξε ότι κανένας μέχρι τώρα δεν ασχολήθηκε σοβαρά με αυτά τα σχολεία. Ούτε το Υπουργείο Παιδείας, ούτε οι Σύλλογοι των εκπαιδευτικών, ούτε η Ομοσπονδία των εκπαιδευτικών, ούτε οι γονείς των μαθητών, ούτε και οι Δήμοι. Απλά το άφησαν να σβήσει. Πού ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί όταν φωνάζαμε εμείς, οι εκπαιδευτικοί των ολιγοθεσίων, να σκύψουν πάνω στα μικρά σχολεία και να δουν τα προβλήματά τους; Είχαν να ασχοληθούν με άλλα θέματα που τα θεωρούσαν σοβαρότερα.
Έγιναν νέα αναλυτικά προγράμματα, εκδόθηκαν νέα βιβλία και ενώ όλοι λέγαμε ότι δεν είναι λειτουργικά στα Ολιγοθέσια, δεν έγινε τίποτα και φυσικά ούτε ποτέ πήραμε μια σοβαρή απάντηση. Μπήκαν οι ειδικότητες στα Δημοτικά, γυμναστές, καθηγητές ξένων γλωσσών (δύο ξένες γλώσσες), καθηγητές αισθητικής αγωγής, πληροφορικής, μουσικοί και φυσικά τίποτε δεν περίσσεψε για τα ολιγοθέσια. Κάπου κάπου έρχεται κανένας γυμναστής μόνο για συμπληρώσει το ωράριό του. Δεν άκουσα καμμιά φωνή διαμαρτυρίας από όλους αυτούς που τώρα "σκίζουν τα πουκάμισά τους" και διαμαρτύρονται για τις συγχωνεύσεις. Από αυτούς που τώρα ξαφνικά ανακάλυψαν ότι υπάρχουν και τα ολιγοθέσια σχολεία. Άλλωστε όλοι αυτοί οι εκπαιδευτικοί, που τώρα φωνάζουν, είχαν τον τρόπο τους τόσα χρόνια να τα αποφεύγουν. Όλοι ήθελαν να εξαφανιστούν αυτά τα σχολεία. Αν πραγματικά ήθελαν να συνεχίσουν να προσφέρουν στην Ύπαιθρο, θα φρόντιζαν να πιέσουν το υπουργείο για ίσες ευκαιρίες μάθησης στους μαθητές και ίση μεταχείριση των εκπαιδευτικών που διδάσκουν σ' αυτά με τους εκπαιδευτικούς των πολυθέσιων σχολείων.
Το Υπουργείο από πολύ παλιά έβαλε στα σχέδιά του το κλείσιμο όλων αυτών των σχολείων. Δεν τα έκλεισε όμως υπολογίζοντας αυτό το κακό "πολιτικό κόστος". Έτσι τα άφησε να αργοπεθαίνουν, να διαλυθούν, να μην τα προτιμούν οι εκπαιδευτικοί και να αναγκαστούν οι γονείς, μόνο αυτοί μπορούσαν μέχρι τώρα, να αποφασίσουν τη συγχώνευση με γειτονικό μεγαλύτερο σχολείο. Αν ήθελε να τα διατηρήσει, μπορούσε να το κάνει, ξοδεύοντας όμως πολλά χρήματα. Με ειδικά προγράμματα και βιβλία αλλά και με περισσότερους εκπαιδευτικούς και ειδικότητες που θα στελέχωναν αυτές τις μονάδες. Στις φωνές μας, που έφταναν στους αρμόδιους μέσω των Σχολικών Συμβούλων, απλά έκλειναν τα αυτιά τους και άφηναν πάντα να αιωρείται η πληροφορία ότι θα δουν και το δικό μας θέμα.
Οι Σύλλογοι των εκπαιδευτικών αλλά και η Ομοσπονδία ποτέ δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με τα προβλήματα των ολιγοθεσίων σχολείων, (των μαθητών και των εκπαιδευτικών που διδάσκουν σ' αυτά). Προσωπικά δεν τους άγγιζε αφού κανείς από τα ΔΣ δεν υπηρετούσε σε ολιγοθέσιο και ούτε είμασταν και τόσοι πολλοί ώστε να τους προσφέρουμε ένα καλό πακέτο ψήφων στις συνδικαλιστικές εκλογές.
Οι γονείς των μαθητών με τη σειρά τους δεν θυμάμαι ποτέ να ζήτησαν από το υπουργείο την αναβάθμιση των μικρών σχολείων. Όσοι έβλεπαν το πρόβλημα έπαιρναν τα παιδιά τους και τα έστελναν σε γειτονικά μεγαλύτερα σχολεία. Όσοι μπορούσαν συμπλήρωναν τις γνώσεις των παιδιών τους με φροντιστήρια στις κοντινές πόλεις. Οι υπόλοιποι αρκούνταν στο μικρό σχολείο γιατί δεν είχαν οικονομική δυνατότητα για περισσότερα αλλά και γιατί βολεύονταν.
Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμα γι' αυτά που έγιναν μέχρι τώρα. Το θέμα είναι όμως τι γίνεται από δω και πέρα.
Το Υπουργείο αποφάσισε να δει και τα ολιγοθέσια. Αφού λοιπόν είδε ότι δεν μπορεί να τα αναβαθμίσει, γιατί είπαμε χρειάζονται πολλά χρήματα, αντί να τα αφήσει να παρασιτούν, τα κλείνει και μετακινεί τους μαθητές τους όπου είναι εύκολο, σε κοντινά πολυθέσια σχολεία. Αυτό έχει δρομολογηθεί και την καινούργια σχολική χρονιά θα είναι μια πραγματικότητα.
Στόχος μας λοιπόν δεν θα πρέπει να είναι μια στείρα άρνηση των συγχωνεύσεων ολιγοθεσίων σχολείων η οποία στην καλύτερη περίπτωση θα δώσει μια μικρή παράταση ζωής, αλλά η πίεσή μας και οι προτάσεις μας για όσο το δυνατόν καλύτερη λειτουργία των μεγάλων σχολείων που θα δημιουργηθούν. Ασφάλεια στις μετακινήσεις των μαθητών , λειτουργικά τμήματα, στελέχωση από την αρχή της σχολικής χρονιάς, τμήματα ένταξης, τμήματα ενισχυτικής διδασκαλίας, τμήματα υποδοχής , σχολική ιατρική και ψυχολογική στήριξη, πλούσιος εξοπλισμός των σχολείων και άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου