Ένα φιλόδοξο πείραμα στη Σουηδία προσαρμόζει το πρόγραμμα στις ανάγκες των μαθητών.
Οι ώρες διδασκαλίας, η ύλη και η μελέτη δεν είναι προκαθορισμένες, αλλά αποφασίζονται από τον μαθητή σε συνεργασία με τον επιβλέποντα καθηγητή του.
«Δεν πηγαίνω σε παραδοσιακό σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν μου επιβάλλει να διαβάσω για την επόμενη μέρα. Αντίθετα, κανονίζω μόνη μου το καθημερινό πρόγραμμα, πόσες και ποιες ώρες δηλαδή θα βρίσκομαι στο σχολείο και πόσο διάβασμα θα κάνω».
Oι ώρες που περνά στις σχολικές αίθουσες καθημερινά είναι ελάχιστες. Όσο για την επαφή με τον καθηγητή της γίνεται μία φορά την εβδομάδα, μόλις για 15 λεπτά. Για τη Σουζάνα Γκέτζροτ από τη Σουηδία, το σχολείο δεν είναι αυτό που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι συνομήλικοί της έχουν στο μυαλό τους. Από την ηλικία των 11 ετών οι γονείς της και η ίδια αποφάσισαν ότι ο παραδοσιακός τύπος σχολείου, με τις έξι και πλέον ώρες καθημερινής παρουσίας σε μια αίθουσα, δεν είναι αυτός που ταιριάζει στη Σουζάνα. Η εικόνα μιας γεμάτης από μαθητές σχολικής αίθουσας με τον καθηγητή να γράφει στον πίνακα και να προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη στα παιδιά τείνει να γίνει παρελθόν στη σκανδιναβική χώρα. Το «Κunskapsskolan» είναι ένα δίκτυο ανεξάρτητων σχολείων στη Σουηδία, το οποίο εισάγει τους μαθητές σε μια σύγχρονη μορφή εκπαίδευσης. Περισσότερα εδώ
Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Το 10% των εκπαιδευτικών έχει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα
Ο ένας στους δέκα εκπαιδευτικούς πάσχει από σοβαρό ψυχολογικό νόσημα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία έρευνας των περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης, ανά τη χώρα.
Περισσότερα εδώ
Περισσότερα εδώ
Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008
ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
Σε όλες τις προεκλογικές αναμετρήσεις κυριαρχούν δεσμεύσεις για την παιδεία που έχουν να κάνουν με αύξηση χρηματοδότησης και με μεταρρυθμίσεις.
'Η Παιδεία είναι εθνική υπόθεση" , το συμπέρασμα που προκύπτει από τα προεκλογικά προγράμματα.
Δυστυχώς, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα η "εθνική υπόθεση" γίνεται τσαλακωμένο χαρτί, που φεύγει για το καλάθι των αχρήστων!
Η εκπαίδευση απασχολεί κάθε Έλληνα πολίτη.
Οι αποτυχημένες εκπαιδευτικές πολιτικές,όμως, την έκαναν θηλιά στο λαιμό της ελληνικής οικογένειας.
Η ωμή πραγματικότητα με αναγκάζει να χαρακτηρίσω-με την ιδιότητα του μάχιμου εκπαιδευτικού-την κατάσταση της παιδείας...ΤΡΑΓΙΚΗ!
Το σχολείο που δίδασκα τα τελευταία εφτά χρόνια, το 14ο Αθηνών, που βρίσκεται στην καρδιά της Ελλάδας, στο Κολωνάκι, δίπλα στη Βουλή των Ελλήνων και σε όλα τα κέντρα εξουσίας, κτίριο ιστορικό από αρχιτεκτονικής άποψης, είναι εντελώς γυμνό σε υλικοτεχνική δομή και καθώς είναι αφύλαχτο, έρμαιο -κατά καιρούς- σε καταστροφές.
Μόνο το μεράκι του εκπαιδευτικού , το ενδιαφέρον των γονέων και η ζωντάνια των μικρών μαθητών δικαιολογούν την επιγραφή για την ύπαρξη σχολείων.
Πρέπει ο Έλληνας πολίτης να μάθει γιατί:
το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί
οι εκπαιδευτικοί δε δουλεύουν
οι αμοιβές τους είναι μισθοί πείνας
πολλά σχολεία είναι απαράδεκτα
τα αυτονόητα πάντα παραβλέπονται
τα κοινοτικά κονδύλια εξαφανίζονται μετά την αρχική εμφάνισή τους σε μεγαλεπίβολους σχεδιασμούς
τα βιβλία είναι απαράδεκτα
πάντα συγκεκριμένα άτομα και φορείς διαχειρίζονται τεράστια ποσά και ποτέ δεν κατεβαίνει κάτι στη βάση
ινστιτούτα, επιτροπές,παιδαγωγικές σχολές, σοφοί, δεν προσφέρουν ούτε το ελάχιστο
κομματικοποιείται η εκπαίδευση
εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακά-σε μια βιομηχανία μεταπτυχιακών- δεν υποχρεώνονται να μείνουν στην σχολική πράξη για αρκετά χρόνια με υποχρέωση να παράγουν συγκεκριμένο έργο
προκρίνεται η ευθυνοφοβία και ο αρτηριοσκληρωτισμός στη στελέχωση
πλέον η επιλογή του εκπαιδευτικού επαγγέλματος γίνεται με κριτήριο την αμεσότητα της επαγγελματικής αποκατάστασης, αγνοώντας πως για να γίνεις ΔΑΣΚΑΛΟΣ πρέπει να 'χεις και έμφυτα χαρίσματα και να αποτελεί επιλογή
οι υψηλές βάσεις - με βάση τα παραπάνω- δε διασφαλίζουν την ποιότητα των αυριανών εκπαιδευτικών
δεν αξιοποιούνται άνθρωποι που αποδεδειγμένα μοχθούν για την εκπαίδευση
να μην μπορεί η ελληνική οικογένεια να κοιμάται ήσυχη, χωρίς να προβληματίζεται για το σχολείο, το δάσκαλο, τη μόρφωση των παιδιών ,την οικονομική αιμορραγία της παραπαιδείας...
αφέθηκε να ριζώσουν η κακομοιριά, η μιζέρια, η μοιρολατρία, ο ωχαδερφισμός...
Με όλα αυτά-και πολλά άλλα- θα καταπιαστώ, θέλοντας να δώσω το στίγμα της εκπαίδευσης.
Εγκαινιάζοντας ,το ιστολόγιο,θα προσθέσω και τούτο...
Έκανα μια καινοτόμο προσέγγιση της διδασκαλίας...Με ανακάλυψαν τα Μ.Μ.Ε. και έγινα ευρύτερα γνωστός μέχρι και σε υψηλά κλιμάκια.
Επαινέθηκα,δε λέω, αλλά μέχρι εκεί...
Μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα μπορούσε ν' αρχίσει με τον ακόλουθο,απλούστατο, τρόπο:
"Χρησιμοποίησες δικά σου μέσα; Πάρε να εξοπλίσεις την αίθουσά σου. Υπάρχουν άλλοι που βγαίνουν μπροστά; Ελάτε, πάρτε κι εσείς! "...
'Η Παιδεία είναι εθνική υπόθεση" , το συμπέρασμα που προκύπτει από τα προεκλογικά προγράμματα.
Δυστυχώς, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα η "εθνική υπόθεση" γίνεται τσαλακωμένο χαρτί, που φεύγει για το καλάθι των αχρήστων!
Η εκπαίδευση απασχολεί κάθε Έλληνα πολίτη.
Οι αποτυχημένες εκπαιδευτικές πολιτικές,όμως, την έκαναν θηλιά στο λαιμό της ελληνικής οικογένειας.
Η ωμή πραγματικότητα με αναγκάζει να χαρακτηρίσω-με την ιδιότητα του μάχιμου εκπαιδευτικού-την κατάσταση της παιδείας...ΤΡΑΓΙΚΗ!
Το σχολείο που δίδασκα τα τελευταία εφτά χρόνια, το 14ο Αθηνών, που βρίσκεται στην καρδιά της Ελλάδας, στο Κολωνάκι, δίπλα στη Βουλή των Ελλήνων και σε όλα τα κέντρα εξουσίας, κτίριο ιστορικό από αρχιτεκτονικής άποψης, είναι εντελώς γυμνό σε υλικοτεχνική δομή και καθώς είναι αφύλαχτο, έρμαιο -κατά καιρούς- σε καταστροφές.
Μόνο το μεράκι του εκπαιδευτικού , το ενδιαφέρον των γονέων και η ζωντάνια των μικρών μαθητών δικαιολογούν την επιγραφή για την ύπαρξη σχολείων.
Πρέπει ο Έλληνας πολίτης να μάθει γιατί:
το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί
οι εκπαιδευτικοί δε δουλεύουν
οι αμοιβές τους είναι μισθοί πείνας
πολλά σχολεία είναι απαράδεκτα
τα αυτονόητα πάντα παραβλέπονται
τα κοινοτικά κονδύλια εξαφανίζονται μετά την αρχική εμφάνισή τους σε μεγαλεπίβολους σχεδιασμούς
τα βιβλία είναι απαράδεκτα
πάντα συγκεκριμένα άτομα και φορείς διαχειρίζονται τεράστια ποσά και ποτέ δεν κατεβαίνει κάτι στη βάση
ινστιτούτα, επιτροπές,παιδαγωγικές σχολές, σοφοί, δεν προσφέρουν ούτε το ελάχιστο
κομματικοποιείται η εκπαίδευση
εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακά-σε μια βιομηχανία μεταπτυχιακών- δεν υποχρεώνονται να μείνουν στην σχολική πράξη για αρκετά χρόνια με υποχρέωση να παράγουν συγκεκριμένο έργο
προκρίνεται η ευθυνοφοβία και ο αρτηριοσκληρωτισμός στη στελέχωση
πλέον η επιλογή του εκπαιδευτικού επαγγέλματος γίνεται με κριτήριο την αμεσότητα της επαγγελματικής αποκατάστασης, αγνοώντας πως για να γίνεις ΔΑΣΚΑΛΟΣ πρέπει να 'χεις και έμφυτα χαρίσματα και να αποτελεί επιλογή
οι υψηλές βάσεις - με βάση τα παραπάνω- δε διασφαλίζουν την ποιότητα των αυριανών εκπαιδευτικών
δεν αξιοποιούνται άνθρωποι που αποδεδειγμένα μοχθούν για την εκπαίδευση
να μην μπορεί η ελληνική οικογένεια να κοιμάται ήσυχη, χωρίς να προβληματίζεται για το σχολείο, το δάσκαλο, τη μόρφωση των παιδιών ,την οικονομική αιμορραγία της παραπαιδείας...
αφέθηκε να ριζώσουν η κακομοιριά, η μιζέρια, η μοιρολατρία, ο ωχαδερφισμός...
Με όλα αυτά-και πολλά άλλα- θα καταπιαστώ, θέλοντας να δώσω το στίγμα της εκπαίδευσης.
Εγκαινιάζοντας ,το ιστολόγιο,θα προσθέσω και τούτο...
Έκανα μια καινοτόμο προσέγγιση της διδασκαλίας...Με ανακάλυψαν τα Μ.Μ.Ε. και έγινα ευρύτερα γνωστός μέχρι και σε υψηλά κλιμάκια.
Επαινέθηκα,δε λέω, αλλά μέχρι εκεί...
Μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα μπορούσε ν' αρχίσει με τον ακόλουθο,απλούστατο, τρόπο:
"Χρησιμοποίησες δικά σου μέσα; Πάρε να εξοπλίσεις την αίθουσά σου. Υπάρχουν άλλοι που βγαίνουν μπροστά; Ελάτε, πάρτε κι εσείς! "...
ΔΑΙΑΒΣΕΤΟ ΓΗΡΟΓΡΑ! ΜΡΟΠΕΙΣ!
Σνφμύωα με μια έυρενα στο Πιοηναπιμετο του Κμτρπιαίζ, δεν πεαίζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμετενα τα γταμάμρα σε μια λξέη, αεκρί το πώτρο και το ταελείτυο γάμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θίέεσς και μροπετίε να δαβαιάεστε τις λιεξές χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξέη αλλά τη λξέη σαν σνύλοο.
Ατίπτσυεο, ε;
Ατίπτσυεο, ε;
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
Για το ζήτημα των μονοθέσιων και των άλλων ολιγοθέσιων σχολείων
(Μαρτυρία με αφορμή τη δημοσιοποίηση μιας έρευνας)
Του Στέφανου Κολοβού-Σχολικού συμβούλου της 6ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Π.Ε. Αιτωλοακαρνανίας
«Με υπερταχεία πλέον μάθηση δωρεάν θα ταξιδεύουμε στις ξακουστές εν γένει απολαύσεις»
Κική Δημουλά
Στάση 1η Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές της δεκαετίας
του ’80, σε μια εποχή που το πανελλήνιο εξέθρεφε προσδοκίες κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής εργαζόμουν σ’ ένα μονοθέσιο σχολείο της επαρχίας Βοΐου Κοζάνης. Ως νέος που συμμεριζόταν τα ιδανικά της γενιάς του κι αισιόδοξος, όπως οφείλει να είναι ένας δάσκαλος, πίστευα ότι καλύτερες μέρες ξημέρωναν για την παιδεία και τον τόπο. Για τα ιδεώδη της εποχής η δράση του δασκάλου θα έπαιζε ρόλο καταλύτη στη μόρφωση των μελλοντικών γενεών και κατ’ επέκταση στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Την απειρία μας την αντισταθμίζαμε με τον ενθουσιασμό και τις δυσκολίες που συναντούσαμε τις αποδίδαμε κυρίως σε πολιτικές σκοπιμότητες, που ήθελαν το λαό καθηλωμένο στην αμάθεια και την καθυστέρηση. Το σχολείο, εκτός από μονόδρομος κοινωνικής ανέλιξης, πρόβαλλε ως ο κυριότερος ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους : οι ανισότητες που διαιώνιζε με τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας του φάνταζαν προκλητικές για ’μας. Ως αυθεντικό τεκμήριο και κραυγαλέα απόδειξη των πεποιθήσεών μας θεωρούσαμε τα πολυάριθμα μονοθέσια και τα άλλα ολιγοθέσια σχολεία.. ‘‘Προβληματικά’’ και «σχολεία ανάγκης» τα χαρακτηρίζαμε με μοναδική ευκολία. «Να εξαλειφθούν τα κατάλοιπα του παρελθόντος», «να κλείσουν τα φυτώρια λειτουργικών αναλφάβητων», διακηρύσσαμε. Η συγχώνευση ή η συνένωσή τους σε σχολικά κέντρα θα έλυνε δίχως άλλο το πρόβλημα. Όσο για μας, ευσεβής μας πόθος ήταν να μετατεθούμε το συντομότερο δυνατόν σε καλύτερο σχολείο για να αποδώσουμε καλύτερα. Διότι, ποιος δεν αγαπά ‘‘τα καλά και συμφέροντα’’, πόσο μάλλον όταν προβάλλονται ως αλήθεια καθολική και αυτονόητη και τυγχάνουν της στήριξης σημαινόντων παιδαγωγών της εποχής εκείνης.(Διαβάστε περισσότερα εδώ)
Του Στέφανου Κολοβού-Σχολικού συμβούλου της 6ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Π.Ε. Αιτωλοακαρνανίας
«Με υπερταχεία πλέον μάθηση δωρεάν θα ταξιδεύουμε στις ξακουστές εν γένει απολαύσεις»
Κική Δημουλά
Στάση 1η Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές της δεκαετίας
του ’80, σε μια εποχή που το πανελλήνιο εξέθρεφε προσδοκίες κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής εργαζόμουν σ’ ένα μονοθέσιο σχολείο της επαρχίας Βοΐου Κοζάνης. Ως νέος που συμμεριζόταν τα ιδανικά της γενιάς του κι αισιόδοξος, όπως οφείλει να είναι ένας δάσκαλος, πίστευα ότι καλύτερες μέρες ξημέρωναν για την παιδεία και τον τόπο. Για τα ιδεώδη της εποχής η δράση του δασκάλου θα έπαιζε ρόλο καταλύτη στη μόρφωση των μελλοντικών γενεών και κατ’ επέκταση στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Την απειρία μας την αντισταθμίζαμε με τον ενθουσιασμό και τις δυσκολίες που συναντούσαμε τις αποδίδαμε κυρίως σε πολιτικές σκοπιμότητες, που ήθελαν το λαό καθηλωμένο στην αμάθεια και την καθυστέρηση. Το σχολείο, εκτός από μονόδρομος κοινωνικής ανέλιξης, πρόβαλλε ως ο κυριότερος ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους : οι ανισότητες που διαιώνιζε με τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας του φάνταζαν προκλητικές για ’μας. Ως αυθεντικό τεκμήριο και κραυγαλέα απόδειξη των πεποιθήσεών μας θεωρούσαμε τα πολυάριθμα μονοθέσια και τα άλλα ολιγοθέσια σχολεία.. ‘‘Προβληματικά’’ και «σχολεία ανάγκης» τα χαρακτηρίζαμε με μοναδική ευκολία. «Να εξαλειφθούν τα κατάλοιπα του παρελθόντος», «να κλείσουν τα φυτώρια λειτουργικών αναλφάβητων», διακηρύσσαμε. Η συγχώνευση ή η συνένωσή τους σε σχολικά κέντρα θα έλυνε δίχως άλλο το πρόβλημα. Όσο για μας, ευσεβής μας πόθος ήταν να μετατεθούμε το συντομότερο δυνατόν σε καλύτερο σχολείο για να αποδώσουμε καλύτερα. Διότι, ποιος δεν αγαπά ‘‘τα καλά και συμφέροντα’’, πόσο μάλλον όταν προβάλλονται ως αλήθεια καθολική και αυτονόητη και τυγχάνουν της στήριξης σημαινόντων παιδαγωγών της εποχής εκείνης.(Διαβάστε περισσότερα εδώ)
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008
Εργασία στην Ινδία
Γνωρίζετε τις αγορές χαμηλού κόστους;
Δείτε ένα εργοστάσιο παπουτσιών στην Ινδία. (εδώ)
Δείτε ένα εργοστάσιο παπουτσιών στην Ινδία. (εδώ)
Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008
Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008
Χρήστη του OLPC laptop στην τάξη!
Την Παρασκευή 2/5 και το Σάββατο 3/5 πραγματοποιήσαμε στο Άργος μια πρώτη διδασκαλία με τη χρήση του OLPC μέσα σε τάξη. Στη διάθεση μας είχαμε 7 laptops από τα οποία το ένα είχε μόνο 128 Mbyte μνήμη και δεν καταφέραμε να το χρησιμοποιήσουμε σε πραγματικές συνθήκες γιατί αργούσε πολύ.
Από τα υπόλοιπα, 2 ήταν Β2 ενώ τα υπόλοιπα 4 ήταν XO-1 με OS image 656 (η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο είναι αρκετά σημαντική σε επίπεδο λειτουργίας όσον αφορά στο πόσες εφαρμογές μπορούσαμε ναέχουμε ανοιχτές και στο χρόνο για το φόρτωμα των ασκήσεων).
(Δείτε το βίντεο εδώ)
Από τα υπόλοιπα, 2 ήταν Β2 ενώ τα υπόλοιπα 4 ήταν XO-1 με OS image 656 (η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο είναι αρκετά σημαντική σε επίπεδο λειτουργίας όσον αφορά στο πόσες εφαρμογές μπορούσαμε ναέχουμε ανοιχτές και στο χρόνο για το φόρτωμα των ασκήσεων).
(Δείτε το βίντεο εδώ)
Ολιγοθέσιο σχολείο
Το ολιγοθέσιο είναι ένα σχολείο, όπου λειτουργούν όλες οι τάξεις του δημοτικού σχολείου αλλά δεν υπάρχουν αντίστοιχοι για κάθε τάξη δάσκαλοι, γιατί δεν συμπληρώνεται ο απαραίτητος αριθμός μαθητών συνολικά κατά τάξη.(περισσότερα)
ΦΑΚΕΛΟΣ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ
Κυριακή, 7 Σεπτέμβριος 20
Μια ανοιχτή πληγή στην εποχή του Ιντερνετ.
Η εκπαίδευση είναι δικαίωμα όλων... Τα κράτη είναι υποχρεωμένα να την εξασφαλίζουν στον πληθυσμό τους χωρίς διακρίσεις» - Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. (περισσότερα)
Μια ανοιχτή πληγή στην εποχή του Ιντερνετ.
Η εκπαίδευση είναι δικαίωμα όλων... Τα κράτη είναι υποχρεωμένα να την εξασφαλίζουν στον πληθυσμό τους χωρίς διακρίσεις» - Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. (περισσότερα)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
