Κάποτε υπήρχαν...

  Τα ολιγοθέσια σχολεία πλέον ανήκουν στο παρελθόν. Έχουν εξαφανιστεί. Φυσικά όχι μόνα τους, αλλά τα εξαφάνισαν. Υπάρχουν λίγα τα οποία ζουν όπως οι μελλοθάνατοι. Το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο. Έχουν πλέον ημερομηνία λήξης. Φυσικά θα μείνουν μερικά τα οποία θα τα βλέπουμε σαν μουσιακό είδος. Μπορεί να τα επισκέπτονται και οι Παιδαγωγικές σχολές για να βλέπουν ζωντανά τα σχολεία του παλιού καιρού.
   Τα σχολεία αυτά , αφού τα χρησιμοποίησαν κάποιες εποχές δύσκολες και αφού πρόσφεραν υπηρεσίες στην ύπαιθρο, αποδυναμώθηκαν. Τα άφησαν να λειτουργούν με "κεκτημένη ταχύτητα". Μέχρι εκεί που θα μπορούσαν. Ήρθε και η υπογεννητικότητα, ήρθε και η οικονομική κρίση και έσβησαν. Γνώμη μου πάντως είναι ότι θα μπορούσαν να λειτουργούν αν δεν τα εγκατέλειπε η Πολιτεία εδώ και πολλά χρόνια. Αν τα πλούτιζε με ξένες γλώσες και με άλλες ειδικότητες. Αν οργάνωνε μαθήματα με τηλεεκπαίδευση. Πιστεύω ότι υπήρχαν πολλές λύσεις χωρίς μεγάλο κόστος. Αλλά το σχέδιο έπρεπε να ολοκληρωθεί. Έτσι τα άφησαν να καταρρεύσουν μόνα τους. Έτσι άφησαν και τους συναδέλφους που υπηρετούν ακόμη  σ΄αυτά, να παλεύουν όλη μέρα με το χρόνο, με τη διδακτική ύλη με την γραφειοκρατία.
    Για μένα το ολιγοθέσιο έχει τελειώσει. Για πολλούς συναδέλφους θα τελειώσει σύντομα.
Δεν παύει πάντως να είναι μια γλυκιά ανάμνηση. Και έτσι θα μείνει πάντα.