Του Στέφανου Κολοβού-Σχολικού συμβούλου της 6ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Π.Ε. Αιτωλοακαρνανίας
«Με υπερταχεία πλέον μάθηση δωρεάν θα ταξιδεύουμε στις ξακουστές εν γένει απολαύσεις»
Κική Δημουλά
Στάση 1η Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές της δεκαετίας
του ’80, σε μια εποχή που το πανελλήνιο εξέθρεφε προσδοκίες κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής εργαζόμουν σ’ ένα μονοθέσιο σχολείο της επαρχίας Βοΐου Κοζάνης. Ως νέος που συμμεριζόταν τα ιδανικά της γενιάς του κι αισιόδοξος, όπως οφείλει να είναι ένας δάσκαλος, πίστευα ότι καλύτερες μέρες ξημέρωναν για την παιδεία και τον τόπο. Για τα ιδεώδη της εποχής η δράση του δασκάλου θα έπαιζε ρόλο καταλύτη στη μόρφωση των μελλοντικών γενεών και κατ’ επέκταση στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Την απειρία μας την αντισταθμίζαμε με τον ενθουσιασμό και τις δυσκολίες που συναντούσαμε τις αποδίδαμε κυρίως σε πολιτικές σκοπιμότητες, που ήθελαν το λαό καθηλωμένο στην αμάθεια και την καθυστέρηση. Το σχολείο, εκτός από μονόδρομος κοινωνικής ανέλιξης, πρόβαλλε ως ο κυριότερος ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους : οι ανισότητες που διαιώνιζε με τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας του φάνταζαν προκλητικές για ’μας. Ως αυθεντικό τεκμήριο και κραυγαλέα απόδειξη των πεποιθήσεών μας θεωρούσαμε τα πολυάριθμα μονοθέσια και τα άλλα ολιγοθέσια σχολεία.. ‘‘Προβληματικά’’ και «σχολεία ανάγκης» τα χαρακτηρίζαμε με μοναδική ευκολία. «Να εξαλειφθούν τα κατάλοιπα του παρελθόντος», «να κλείσουν τα φυτώρια λειτουργικών αναλφάβητων», διακηρύσσαμε. Η συγχώνευση ή η συνένωσή τους σε σχολικά κέντρα θα έλυνε δίχως άλλο το πρόβλημα. Όσο για μας, ευσεβής μας πόθος ήταν να μετατεθούμε το συντομότερο δυνατόν σε καλύτερο σχολείο για να αποδώσουμε καλύτερα. Διότι, ποιος δεν αγαπά ‘‘τα καλά και συμφέροντα’’, πόσο μάλλον όταν προβάλλονται ως αλήθεια καθολική και αυτονόητη και τυγχάνουν της στήριξης σημαινόντων παιδαγωγών της εποχής εκείνης.(Διαβάστε περισσότερα εδώ)
