Σε όλες τις προεκλογικές αναμετρήσεις κυριαρχούν δεσμεύσεις για την παιδεία που έχουν να κάνουν με αύξηση χρηματοδότησης και με μεταρρυθμίσεις.
'Η Παιδεία είναι εθνική υπόθεση" , το συμπέρασμα που προκύπτει από τα προεκλογικά προγράμματα.
Δυστυχώς, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα η "εθνική υπόθεση" γίνεται τσαλακωμένο χαρτί, που φεύγει για το καλάθι των αχρήστων!
Η εκπαίδευση απασχολεί κάθε Έλληνα πολίτη.
Οι αποτυχημένες εκπαιδευτικές πολιτικές,όμως, την έκαναν θηλιά στο λαιμό της ελληνικής οικογένειας.
Η ωμή πραγματικότητα με αναγκάζει να χαρακτηρίσω-με την ιδιότητα του μάχιμου εκπαιδευτικού-την κατάσταση της παιδείας...ΤΡΑΓΙΚΗ!
Το σχολείο που δίδασκα τα τελευταία εφτά χρόνια, το 14ο Αθηνών, που βρίσκεται στην καρδιά της Ελλάδας, στο Κολωνάκι, δίπλα στη Βουλή των Ελλήνων και σε όλα τα κέντρα εξουσίας, κτίριο ιστορικό από αρχιτεκτονικής άποψης, είναι εντελώς γυμνό σε υλικοτεχνική δομή και καθώς είναι αφύλαχτο, έρμαιο -κατά καιρούς- σε καταστροφές.
Μόνο το μεράκι του εκπαιδευτικού , το ενδιαφέρον των γονέων και η ζωντάνια των μικρών μαθητών δικαιολογούν την επιγραφή για την ύπαρξη σχολείων.
Πρέπει ο Έλληνας πολίτης να μάθει γιατί:
το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί
οι εκπαιδευτικοί δε δουλεύουν
οι αμοιβές τους είναι μισθοί πείνας
πολλά σχολεία είναι απαράδεκτα
τα αυτονόητα πάντα παραβλέπονται
τα κοινοτικά κονδύλια εξαφανίζονται μετά την αρχική εμφάνισή τους σε μεγαλεπίβολους σχεδιασμούς
τα βιβλία είναι απαράδεκτα
πάντα συγκεκριμένα άτομα και φορείς διαχειρίζονται τεράστια ποσά και ποτέ δεν κατεβαίνει κάτι στη βάση
ινστιτούτα, επιτροπές,παιδαγωγικές σχολές, σοφοί, δεν προσφέρουν ούτε το ελάχιστο
κομματικοποιείται η εκπαίδευση
εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακά-σε μια βιομηχανία μεταπτυχιακών- δεν υποχρεώνονται να μείνουν στην σχολική πράξη για αρκετά χρόνια με υποχρέωση να παράγουν συγκεκριμένο έργο
προκρίνεται η ευθυνοφοβία και ο αρτηριοσκληρωτισμός στη στελέχωση
πλέον η επιλογή του εκπαιδευτικού επαγγέλματος γίνεται με κριτήριο την αμεσότητα της επαγγελματικής αποκατάστασης, αγνοώντας πως για να γίνεις ΔΑΣΚΑΛΟΣ πρέπει να 'χεις και έμφυτα χαρίσματα και να αποτελεί επιλογή
οι υψηλές βάσεις - με βάση τα παραπάνω- δε διασφαλίζουν την ποιότητα των αυριανών εκπαιδευτικών
δεν αξιοποιούνται άνθρωποι που αποδεδειγμένα μοχθούν για την εκπαίδευση
να μην μπορεί η ελληνική οικογένεια να κοιμάται ήσυχη, χωρίς να προβληματίζεται για το σχολείο, το δάσκαλο, τη μόρφωση των παιδιών ,την οικονομική αιμορραγία της παραπαιδείας...
αφέθηκε να ριζώσουν η κακομοιριά, η μιζέρια, η μοιρολατρία, ο ωχαδερφισμός...
Με όλα αυτά-και πολλά άλλα- θα καταπιαστώ, θέλοντας να δώσω το στίγμα της εκπαίδευσης.
Εγκαινιάζοντας ,το ιστολόγιο,θα προσθέσω και τούτο...
Έκανα μια καινοτόμο προσέγγιση της διδασκαλίας...Με ανακάλυψαν τα Μ.Μ.Ε. και έγινα ευρύτερα γνωστός μέχρι και σε υψηλά κλιμάκια.
Επαινέθηκα,δε λέω, αλλά μέχρι εκεί...
Μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα μπορούσε ν' αρχίσει με τον ακόλουθο,απλούστατο, τρόπο:
"Χρησιμοποίησες δικά σου μέσα; Πάρε να εξοπλίσεις την αίθουσά σου. Υπάρχουν άλλοι που βγαίνουν μπροστά; Ελάτε, πάρτε κι εσείς! "...
'Η Παιδεία είναι εθνική υπόθεση" , το συμπέρασμα που προκύπτει από τα προεκλογικά προγράμματα.
Δυστυχώς, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα η "εθνική υπόθεση" γίνεται τσαλακωμένο χαρτί, που φεύγει για το καλάθι των αχρήστων!
Η εκπαίδευση απασχολεί κάθε Έλληνα πολίτη.
Οι αποτυχημένες εκπαιδευτικές πολιτικές,όμως, την έκαναν θηλιά στο λαιμό της ελληνικής οικογένειας.
Η ωμή πραγματικότητα με αναγκάζει να χαρακτηρίσω-με την ιδιότητα του μάχιμου εκπαιδευτικού-την κατάσταση της παιδείας...ΤΡΑΓΙΚΗ!
Το σχολείο που δίδασκα τα τελευταία εφτά χρόνια, το 14ο Αθηνών, που βρίσκεται στην καρδιά της Ελλάδας, στο Κολωνάκι, δίπλα στη Βουλή των Ελλήνων και σε όλα τα κέντρα εξουσίας, κτίριο ιστορικό από αρχιτεκτονικής άποψης, είναι εντελώς γυμνό σε υλικοτεχνική δομή και καθώς είναι αφύλαχτο, έρμαιο -κατά καιρούς- σε καταστροφές.
Μόνο το μεράκι του εκπαιδευτικού , το ενδιαφέρον των γονέων και η ζωντάνια των μικρών μαθητών δικαιολογούν την επιγραφή για την ύπαρξη σχολείων.
Πρέπει ο Έλληνας πολίτης να μάθει γιατί:
το εκπαιδευτικό σύστημα νοσεί
οι εκπαιδευτικοί δε δουλεύουν
οι αμοιβές τους είναι μισθοί πείνας
πολλά σχολεία είναι απαράδεκτα
τα αυτονόητα πάντα παραβλέπονται
τα κοινοτικά κονδύλια εξαφανίζονται μετά την αρχική εμφάνισή τους σε μεγαλεπίβολους σχεδιασμούς
τα βιβλία είναι απαράδεκτα
πάντα συγκεκριμένα άτομα και φορείς διαχειρίζονται τεράστια ποσά και ποτέ δεν κατεβαίνει κάτι στη βάση
ινστιτούτα, επιτροπές,παιδαγωγικές σχολές, σοφοί, δεν προσφέρουν ούτε το ελάχιστο
κομματικοποιείται η εκπαίδευση
εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακά-σε μια βιομηχανία μεταπτυχιακών- δεν υποχρεώνονται να μείνουν στην σχολική πράξη για αρκετά χρόνια με υποχρέωση να παράγουν συγκεκριμένο έργο
προκρίνεται η ευθυνοφοβία και ο αρτηριοσκληρωτισμός στη στελέχωση
πλέον η επιλογή του εκπαιδευτικού επαγγέλματος γίνεται με κριτήριο την αμεσότητα της επαγγελματικής αποκατάστασης, αγνοώντας πως για να γίνεις ΔΑΣΚΑΛΟΣ πρέπει να 'χεις και έμφυτα χαρίσματα και να αποτελεί επιλογή
οι υψηλές βάσεις - με βάση τα παραπάνω- δε διασφαλίζουν την ποιότητα των αυριανών εκπαιδευτικών
δεν αξιοποιούνται άνθρωποι που αποδεδειγμένα μοχθούν για την εκπαίδευση
να μην μπορεί η ελληνική οικογένεια να κοιμάται ήσυχη, χωρίς να προβληματίζεται για το σχολείο, το δάσκαλο, τη μόρφωση των παιδιών ,την οικονομική αιμορραγία της παραπαιδείας...
αφέθηκε να ριζώσουν η κακομοιριά, η μιζέρια, η μοιρολατρία, ο ωχαδερφισμός...
Με όλα αυτά-και πολλά άλλα- θα καταπιαστώ, θέλοντας να δώσω το στίγμα της εκπαίδευσης.
Εγκαινιάζοντας ,το ιστολόγιο,θα προσθέσω και τούτο...
Έκανα μια καινοτόμο προσέγγιση της διδασκαλίας...Με ανακάλυψαν τα Μ.Μ.Ε. και έγινα ευρύτερα γνωστός μέχρι και σε υψηλά κλιμάκια.
Επαινέθηκα,δε λέω, αλλά μέχρι εκεί...
Μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα μπορούσε ν' αρχίσει με τον ακόλουθο,απλούστατο, τρόπο:
"Χρησιμοποίησες δικά σου μέσα; Πάρε να εξοπλίσεις την αίθουσά σου. Υπάρχουν άλλοι που βγαίνουν μπροστά; Ελάτε, πάρτε κι εσείς! "...
