Κατά καιρούς έχει ακουστεί από πολλούς, ειδικούς και μη, ότι τα ολιγοθέσια σχολεία είναι σχολεία που δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν πολλά στους μαθητές τους.
Είναι σχολεία μιας άλλης εποχής και σαν τέτοια πρέπει να εξαφανιστούν.
Στην πραγματικότητα είναι σχολεία, που έχουν ακόμη πολλά να προσφέρουν αρκεί να παρθούν γενναίες αποφάσεις.
Δεν είναι δυνατό να λειτουργούν με το πρόγραμμα των πολυθέσιων σχολείων.
Δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν με τα βιβλία (κυρίως τα νέα) που είναι γραμμένα για μαθητές πολυθεσίων, με την άνεση του χρόνου που υπαρχει στα πολυθέσια.
Δεν είναι δυνατό επίσης να λειτουργούν χωρίς καθηγητές ξένων γλωσσών, τη στιγμή που στα πολυθέσια οι μαθητές διδάσκονται 2 ξένες γλώσες.
Τα σχολεία αυτά , με όλα τα προβλήματα που υπάρχουν, καταφέρνουν να σταθούν "με αξιοπρέπεια" στα ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα με τη βοήθεια κυρίως των δασκάλων τους και πολλές φορές να ξεπεράσουν και πολυθέσια σχολεία σε απόδοση και δραστηριότητες.
Με γενναίες αποφάσεις από την Πολιτεία, αυξημένη χρηματοδότηση - εξοπλισμός - ξεχωριστά βιβλία, είναι δυνατό να ξαναβρούν το δρόμο τους.
Συνεχώς γίνονται προσπάθειες για την αναβάθμιση αυτών των σχολείων, δυστυχώς μόνο από τους δασκάλους τους και από λίγους Σχολικούς Συμβούλους και Προϊσταμένους Γραφείων Εκπαίδευσης.
Έτσι βλέπουμε στον ελλαδικό χώρο κάποιες "οάσεις", Δηλ. σχολεία που κάνουν κάτι διαφορετικό, έχοντας αυτή τη συμπαράσταση.
Μια τέτοια προσπάθεια, αρκετά παλιά βέβαια, που βρήκα στο διαδίκτυο τη δημοσιεύω σαν ένα μικρό δείγμα όλων αυτών των προσπαθειών που γίνονται από τους συναδέλφους δασκάλους.
Πρόκειται για μια εργασία με θέμα " Ο υπολογιστής ως μέσο επικοινωνίας στη σχολική τάξη" του Γρηγόρη Φιλιππιάδη, δασκάλου του 3ου Δημοτικού Σχολείου Σταυρούπολης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου